Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - VIII
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
— Czyż to panią choć trochę obchodzi, co
o niej myślę?
— Natychmiast pożałował swej szczerości.
Zaczerwienił się i długo nie mógł ochłonąć. Nie
odpowiedziała nic, tak jakby tego pytania nie sły-
szała. Zaczęła mówić o Reinercie, który także
dawniej okazywał jej wiele względów, a teraz, ha,
ha, ha! Wszystko się skończyło od chwili zarę-
czyn. „Pan westchnął? Dopiero co był pan taki
wesoły? Niech pan nie wzdycha!*
— Ależ nie! Jestem wesoły, niesłychanie
wesoły.
Spojrzeli na siebie. Słowa: „niech pan nie
wzdycha*, dźwięczały ciągle w jego uszach, pieści-
ły jak miękka delikatna dłoń.
— Niech mi pan powie — zaczęła znowu —
czy pan istotnie tak myśli o marynarzach, jak pan
zówił wieczorem? Czy zupełnie to samo?
— Ależ tak. Dlaczego mnie pani o to za-
pytuje?
— W takim razie jesteśmy tego samego
zdania.
— Dlaczegożbym miał myśleć inaczej? Zaw-
sze się niemi zachwycałem. Zachwycam się ich ży-
ciem, pełnym swobody, dumną postawą, mundu-
rem, zdrowiem i odwagą. Pozatym większość to
ludzie niezwykle sympatyczni. I jeszcze jedno: po-
czucie honoru jest w nich rozwinięte niezwykle
silnie. Bardzo rzadko wśród oficerów znajdzie się
przestępca. To dzielni ludzie!
— Tak — powtórzyła.
Czas jakiś szła w milczeniu, rozmyślając nad
jego słowami. Po chwili odezwała się znowu:
— A teraz pomówmy o panu. Tak! Czy pan
mi wybaczy jedno pytanie?... Ach, dziękuję bar-
dzo, pan niesie moją parasolkę... Ale, niech mi
204
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
