Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
98 VETLE VISLIE
bles so det riste i fjose. Kreturi var so underlege
den kvelden . . ho «Gullros» bles i nosi, plent som
naar udyr er ute. Med det same eg let upp døri
og skulde gaa ut, høyrde eg ein vederskræmeleg
stygg laat ...i myrkre kunde eg so vidt skila ein
rev, som stod innmed laavetroppi og gøydde Eg
kjende meg som naamen heilt igjenom og nøytte
meg inn. Heile tidi medan eg sprang yver tune, sat
han og gøydde. Det var plent som han skreik til
meg: «Feig er du! feig er dul»
— Men korleis kunde no reven vita det daa?
spurde Tone laagt.
— Aa, det var vel ingen aalgjengd rev, svara Dagny.
— Eg trur plent du er ifraa deg!
— Nei eg veit vel til meg... han visste kva
han sa, den karen, maa du trul Den som hadde
sendt ’n, hadde nok sagt ’n det. Eg var eismall
heime . . tenestguten hadde gjenge av garde. Daa
eg kom inn, laag barnsungen og gret. Varmen var
slokna, og veden var raa ... det var mest so eg
gret. Eg nørde paa varmen og vogga barne; reven
heldt paa, so det var gruvelegt. Daa eg hadde sila
upp, gjekk eg ut og ropte: «No skal du faa megl»
Fyrst daa slutta han.
— Det var det raraste eg hev høyrt. Og her
som er berre unge folk!
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
