Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Og det kan gå inn i søvn igjen, i søvn og
mørke — det hadde samkvem med lyset og
alt er godt!
Solen er kommet på himlen. Skylaget dek*
ker den; men en mann kan gå og vite det. Han
kan skjelne aldri så langt, tomme småhus i
Hjorthavn på andre siden fjorden, jernkranen
ute på Neset — luften er sølvklar dag. Og en
morgen suser vingeslag over byen, alkefokken
kommer sørfra, fuglelåt kløver stillheten.
En snar skygge stryker forbi ruten.
Daniel, roper Anton. Se måken!
Han stiller sig ved siden av Anton og ser —
én til og enda én. De seiler på spilte vinger,
de hviler på luften og skriker høit oppe, kret*
ser i vide ringer, senker sig, minker løpet, strek*
ker halsen og slår ned. Levende, hvite skapnin*
ger på sneberget.
De vet, solen er kommet. Hvordan vet de
det?
Det er Anton, som spør. Daniel tier. Han
står nær kameraten, armen hans er innved
Antons. To dager på en uke har han skoftet;
han har gått alene på ski i fjellet, Anton har
vært nær ham og vært den eneste. Han har
ord å si kameraten. Da kommer han tilbake
til brakken, Anton er hér, ordene kryper innover
igjen og vil ikke frem. — Herinne er det for
langt mellem to, blikk og rørsler, kropp og røst.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
