vt naves his obstantibus, nunquam dirigi poterunt in tutas stationes, præsertim tempore | Navigatio hyemalis lucrosa sed periculosa. |
densarum tenebrarum decrescentis autumni, & hyemis, quando negotiatores |
ob classes hostiles frequentius quam commodius, causa ingentissimi quæstus & lucri |
navigare consueverunt: & ob hanc rationem communibus mercatorum expensis continuo | Lucernæ continuæ in turribus portuum. |
hæc luminaria nautis intrare volentibus, super portuum turres incenduntur. |
Sed rursus cavere solent, ne navis aliqua hostilis e sublimiori culmine mali, vel antennæ, |
pro insidiis instruendis ardentes habens lucernas, latitet obliquo latere dextrorsum, | Insidiæ piratarum cavendæ. |
vel levorsum extra communem viam. Verum his, & similibus occurrentibus |
malis, periti fidelesque nautæ ex industria, & experientia, virtute adhærentis arenæ, | Profunditas maris bolide investigatur. |
bolide in profundum dimissa, cognoscere possunt, & an prope, vel procul petendus |
sit portus, vt aliorsum insidias fugiendo declinent. Præterea cernuntur ingentia dolia, |
intus & foris picata, ferreis catenis, & anchoris in profundo ligata, quæ diurno | Dolia picata natantia introitum monstrant. |
tempore, vel hyemali plenilunio trepidantibus nautis securum ingressum ostendere |
solent, quemadmodum in portubus Venetorum cuneatis lignorum, vel saxorum |
turriculis demonstratur. Veruntamen post sævas tempestates novos semper introitus | Portus Venetorum. |
anxie scrutari coguntur, quemadmodum Romani in hostiis Tyberinis, vel potius |
aliunde adnavigantes, ne forte affluxus & refluxus maris, ac Tyberis ore obstructo, | Hostia Tyberia. |
aliquando limo saxoque congestis, vel innavigabilem, vel periculosum, aut | Romani notent periculum, et caveant in tempore. |
flexuosum efficiat portum. Quomodo autem id fieri credatur, supraallegatus Strabo |
capite huius libri XV. in verbo Sarbonicus lacus, ostendit. |
|
|
|
Adhuc de origine Succini, vel Ambræ, superius non notatum. |
|
CAP. XX. |
|
DE Succino, seu ambra, & eius origine, ac quæstuosa collectione, | Natura & origo succini, seu ambræ. |
licet multi graves autores minime conveniant, tamen |
eius naturam verius quam alii, Cassiodorus lib. V. |
Epistolarum cap. II. Hæstis scribens, attigisse videntur. Ait |
enim: Hæc quodam Cornelio scribente, legitur in interioribus |
insulis Oceani ex arboris succo defluens, vnde & Succinum |
dicitur, paulatim solis ardore coalescere: fit enim |
sudatile metallum teneritudo perspicua, modo croceo colore | Metallum sudatile. |
rubens, modo flammea claritate pinguescens, vt cum |
in maris fuerit delapsa confinio, æstu alternante purgata, littoribus tradatur exposita. |
Hæc ille dicit, videlicet ex arboris succo, nimirum abietis, vel pini, vel vtriusque | Vermes diversi succino incorporantur. |
succinum nasci, vt defluens viscosa tenacitate sibi quodcunque obvium, vt sunt |
ranunculæ, araneæ, vespæ, formicæ, vel vermes, sibi incorporet, atque diverso colore | Color variatur in ambra. |
decoret. Immo eiusdem autoris opinioni superaddendum erit, apud pictores |
vix coloribus res ita depingi posse, sicuti natura colorem variavit in ambra, seu | Succinum vnde venit. |
succino, arte peritorum artificum elaborato. Ex Sueticis, Finlandicis, ac Estonicis |
littoribus succinum indeficiens perpetuo venit in Prussiam, & inde in remotiores | Prussia. |
regiones effertur, sed præcipue ex Prussiæ emporio Gedanensi. Talisque ambra, seu | Gedanum. |
succinum, omnium colorum capax est, & vermiculorum. Nec solum in littore | Succinum a Prussia portatur in remotas regiones. |
hoc marino post diras tempestates colligitur, sed & duobus, tribusue milliaribus a |
mari in agris vomeribus exaratis. Sed hoc quod quasi atra flamma resplendet, semper |
ad ornatum plebeiarum fœminarum venundatur. |
|