Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - XXXXVIII
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
57
såg dei attum seg, aldri kvilde dei. Dei
kvarv i blåmoen langt burte. Dei gjekk
yver mang ei eng og mang ein haug, og
for gjenom framande land langt av. Ære
vere deg, du kjempeher på endelaus veg!
Spott og illelæta eggja meg til å risa upp,
men det svara ikkje att inni meg. Eg gav
upp voni um meg sjølv på djupni av ei
glad hugmykjing, i skuggen av dim hugnad.
Ei solsauma grøndimma gav ei kvild
som seig seinleg yver hjarta mitt. Eg
gløymde kva eg hadde fare etter, og eg let
hugen min symja lettleg med villande son
gar og skuggar.
Til slutt då eg vakna or svevne og opna
augo mine, såg eg deg stå framfor meg og
sælka svevnen min med smilen din. Kor
eg hadde ottast at vegen var lang og møde
sam og strævet med å nå fram til deg var
hardt!
JEUØY FØLKIBQKSåMff
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
