Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - XIV
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Chwilę jakąś nie spuszćzał z niej oczu, wreszcie
rzekł miękko, a serce biło mu silnie:
— Panno Dagny! Podczas naszego ostatniego
widzenia się obiecałem pani, że o ile mi pani pozwoli
zobaczyć się z nią jeszcze, będę mówił o wszyst-
kim, tylko nie o tym, o czym pani mówić zabro-
miła. Staram się dotrzymać obietnicy, co mi się
dotąd udawało.
— Tak — odparła — powinno się obietnic do-
tczymywać! Obietnicy swej złamać niewolno! Po-
wiedziała to takim tonem, jakby mówiła raczej do
siebie, niż do niego.
— To też, zanim pani przyszła, postanowiłem
tego sprobować. Wiedziałem, że spotkam panią.
— Jakim sposobem mógł pan o tym wie-
dziec C
— Ślady pani poznałem na piasku.
Spojrzała nań szybko i umilkła.
Po chwili rzekła:
— Pan ma rękę obwiązaną... pan ją zranił?
— Tak — odparł. To pies państwa ugryzł
mnie w rękę.
Oboje stanęli i spojrzeli na siebie. Silnie za-
cisnął ręce i mówił z trudem widocznym:
— Co noc przychodziłem do lasu... co noc
przychodziłem patrzeć w pani okna, zanim się pani
położy. Niech mi pani wybaczy, przecież zbrodni
w tym niema! Pani mi wprawdzie zabroniła, lecz
nie usłuchałem... Na to rady już niema! Pies pani
pogryzł mnie, walczył nie o życie, lecz o śmierć.
Zabiłem go, dałem mu trucizny, dlatego że szcze-
kał za każdym razem, gdy podchodziłem pod pani
okna, życzyć pani dobrej nocy!
— Więc to pan zabił psa! — zawołała.
— Tak — odpań.
Pauza.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
