Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
tvertimot. — Welhaven fagna skandinavismen med
store voner, han var yvertydd um, at samlivet
vilde kveikja dei tri folki til rikare vokster, han
var stødt med paa studentferderne og fann ofte
tendrande ord ved festarne. Han var likevel ikkje
skandinav utan maate, han vilde nok samhald,
men han vilde sjølvstende innan samhaldet; det
er liksom faararne, ei skandinavisk samrøring
kunde føra med seg, styrkjer og eggjer
fedrelands-kjensla hans. 1 talarne sine vert han aldri trøytt
av aa hevda retten for kvart einskilt land til sitt
eige og kann endaatil verta so ihuga til aa halda
fram fyremunerne for sitt fedreland, at han
stundom driv det til aa bruka ord for 1’olkeleg
sjølv-byrgskap, som minner um dei høgstillte
fedrelands-talarne, Wergeland og hans vener heldt.
Ein skulde etter dette tru, at Welhaven no
maatte ha vorte forsona med si samtid. Ogso
livs-kaari hans hadde vorte ljosare; vaaren 1845 vart
han gift med Josephine Bidoulac, ei kunnskapsrik
og klok dansk dama, og same aaret vart han
utnemnd til professor i filosofi, so det no var slutt
med naudi og sorgerne fraa ungdomstidi; i
bokheimen galdt han for den øvste domar; dei høyrde
paa han med age og vyrdnad. Livet saag i det
heile ut til aa jamna seg for han paa den mest
hugnadlege maaten ; og likevel, — korkje
romantiken eller skandinavismen, som daa maatte staa
for han som ungdomsdraumarne, som hadde vunne
fram — kunde gjera Welhaven til ein glad mann.
— Han kom aldri i samklang med si samtid.
For det fyrste var no ikkje alt i sjølve den
norske stemna soleis som han ynskte det; han
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
