Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Av laak Ætt, 9
Daa Leiv var komen so langt, at han
godt og væl hadde sloppet fram for Presten,
freistad Lars ofta paa aa faa han med seg ut
millom hin Ungdomen. Men Leiv vilde aldri.
Han var rædd Bygdefolket. Han kjende seg
liten under dei skjeglande Augo, Folk sette
paa han. Eg høyrer ikkje til der, tenkte han.
Mest rædd var han Kvinfolki, for dei kunde han
ikkje slaa, um det kneip. Og det beit altid so
ratt, naar dei flirde. Han rømde for dei, kor
han kunde. Han rømde helst for alle. Han
totte sjølv, at dette var stakkarslegt. Eg skulde
vera likso god Kar som dei, tenkte han og
knytte Neven. Men naar han saag dei, rømde
han like godt, so vidt det leet seg gjera.
Han vart tjuge Aar, fyrr dette gav seg no-
kot. Men daa var det ein Vinter, at han fekk
meir Hug til at aa høyra paa Lars, naar han
fortalde um dei fagre Møyar. Vaaren etter gjekk
han oftare til Kyrkja enn fyr. Og daa saag
han ein Dag for fyrste Gongen, at ei Gjenta
kann vera ven.
I same Stundi vaknad det som eit nytt Liv
iGuten. Hugen vart so mjuk, og Tankarne so
øre. Det kom slik ein underleg Eld i Blodet:
baade saar og sval. Han saag paa Møyarne og
vart bljug, og det stakk iBringa hans, naar dei
smilte; men var det ei, som saag paa han, daa
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
