Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - VII
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
121
vara kje mange år før di ha slept siste stokken
i elva, dæ sei’n.
— Og kve ska di då ta se til, di som bære
leve av bruke? dæ spør e dokker.
— Kor gla e er for at dokker kom, sa hun,
og så på døtrene, og det lyste i øinene hennes:
— Ho Elen Anna ser e no rett som det er,
men du Ane, du har ditt å stræve me, og bur
lenger unna, sa hun.
Elen Anna så på søsteren. Vilde hun ikke
fortelle at hun skulde flytte ned på moen?
Men Ane bare rystet på hodet, og tidde.
Moren gikk igjen bort til døren og så utover
fjorden:
— No kjem’n, sa hun.
— Då trur e vi går og hjølp’n å bær op fe*
sken, sa Ane.
— Ja, gjor dæ, sa moren og stod og så efter
dem mens de gikk nedover mot fjæren.
— E trur kje mor bi gla for at vi ska seig
gard’n, sa Ane.
Og Elen Anna syntes, hun hørtes så rent
tungsinnet ut i mælet.
— Dæ er tungt, å gjær far og mor sorg, sa
Ane igjen:
— Men e hell kje ut å gang dær å sjå at dæ
kje nøtta nokko, kor mykje e stræva.
Elen Anna sa ikke noget til det. Og begge
søstrene gikk tause og uglade ned mot båtstøen.
De blev stående en stund dernede og vente
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
