Full resolution (TIFF) - On this page / på denna sida - Häfte 4 - Om brugen af konjunktiv i Oldnorsk, forts. (M. Nygaard) - - III. Substantiviske bisætninger (substantiviske atsætninger; spørgende bisætninger)
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
322
bað þau orö segja jarli, at hann samnaði her ok skipum ok fori
síðan til fundar við konung; en síðan roddi þeir um sættir sínar
(0. S. 163, 13),, beiddi jarl þess, at konungr skyldi ljá honum
fresta, ok fori jarl þá heim at sinni (0. S. 97, 34). varð þat at
sætt, at Halfdan skyldi halda ríki öllu því, er áðr hafði hann
haft; skyldi hann ok láta úhætt við Eirík bróður sinn (0. S. 6, 24).
vil ek ekki annat, Karli! en þú farir til mín til vetrvistar
(0. S. 156,14). Jarl spyrr, hvers hann beiddist. Konungr svarar:
enskis annars en þér farit ór landi ok gefit svá upp ríki yðart
(0. S. 29, 12).
Anm. 2. Undertiden findes efter de ovenfor omtalte verber
munu som hjælpe verbum istedetfor skulu.
Porlákr beiddi þrand eptir skiptit, at hann mundi hafa
heima-bólit (Fl. I 123, 14). Sigmundr biðr þá, at þeir mundu hjálpa
sér (Fl. I 554, 32). vekr Sigmundr til við Hákon jarl, at hann
mundi efla hann (Fl. I 137, 7). þrándr kvað slíks undarliga leitat,
at hann mundi vilja vera í nökkurum vélræðum vid frændr sína
(Fl. I 127, 34). sagði þrándr, at þeir mundi skipta eyjum í
hel-minga til valds ok stjórnar, ok skal Özurr hafa þann helming
(FL 1, 143, 31). þat var fyrir ætlat, at sá myndi þar vitrask í
líkam, er foða myndi himneskri fozlu hjörtu sinna manna (Hom.
68, 23). austmaör kom enn á tal við Gunnar, at hann myndi (var.
skyldi) útan fara (Nj. 28,17). Cfr. Om betydn. og brugen af munu,
side 285.
Anm. 3. Efter verber, der betegner stræben, vilje og
indvirkning, sættes ogsaa infinitiv, og ved verberne "opfordre, befale,
forbyde" o. 1. sættes da personen overensstemmende med verbets
styrelse i akkusativ eller dativ.
kostið svá keppa (Atlm. 59). beiddisk Eeginn at hafa föðurarf
sinn (Sig. 2, 11 pros.) lög buðu at færa lamb ok dúfu eða
tur-tura til altara (Hom. 99, 27). bað hann fram láta bauginn (Sn.
E. I 354. 5). sendimenn báðu prest fara með sér til húss (0. S.
144, 5). Pórir beiddi Karla selja sér menit (0. S. 136, 11).
bönn-uðu mönnum at eiga kaup við þessa menn (Nj. 100, 30).
Efter vilja og biðja sættes ogsaa (især i poesi) akk. med inf.
seggi vil ek alla í sal ganga (Sig. 3, 44). ef þú vilt þér mæla
man (Håv. 98). þann báðu fylki frægstan verða (H. H. 1,2) bið
ek Ottari öll góð duga (Hyndl. 48).
§ 30. Konjunktiv bruges i at-sætninger efter furfa, behøver
förf, nauðsyn er, der er trang, nødvendighed for, samt kostr,
vil-kaar, betingelse.
þurfum vér þess mjök, at þú leggir hamingju þína á þessa
för (0. S. 53, 15). munu vér annars þurfa - en þess at hverr
fori sik undan at taka upp vandann (0. S. 214, 7). þess þurfum
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
