Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
GASTEN 5
han so, so kvast at ho reint vart illt med. — Ser
du ikkje, korleis skuldi aukar aar for aar, alt det
me slæpar og slit? No vert Brunen gamal og maa
snart takast, og korleis skal me daa faa raad til aa
kaupa hest att?
So hadde ho tagt. Men fra den timen av hadde
han ikkje fenge fred. Kvar han gjekk og stod, fortalde
freistaren honom, at det vilde ikkje gjera Bømannen
minste mein, um han flutte deildi eit stykke utyver
bøen. Juvland var ein liten gard, so han ikkje hadde
raad til aa leiga tenestfolk, so dyre som dei no var,
og so maatte han og kona gjera mest alt som gjerast
skulde, dersom han ikkje skulde gaa fraa gard og
grunn. Han var helder turrlendt, garden, der han
laag upmed uri under fjelle, og kunde ikkje fø
meir en eit par naut og ein hest, og endaa maatte
dei liggja paa heii fleire vikor kvar einaste sumar
og slaa myrar, der ein mest kunde telja kvart gras-
straae. Dersom han no kunde leggja meir dyrkande
jord til heimemarki, so slapp han liggja paa heii
og grava i myrarne, — so turvte han ikkje halda
hest, og teigen paa heii kunde han selja. No hadde
det raaka so uheppeleg den sumaren, at heieslaat-
torne var mest uslaaande, og vere var so ufjelgt, at
Deild, skil, merkestein.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
