Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - XVI. Robinson er ute og sigler
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
95
vann, og heldt seg so mykje som raad var
til den sida av straumen som snudde mot
sandbanken. Daa det leid fram til middags
tid, tok det til aa blaasa litegrand fraa sud,
som vel var, og smaatt um senn auka det
paa til ei frisk havgula. Han fekk upp seglet
og tok snart til aa glida mot nord att, imot
straumen. Og paa høg tid var det; for øyi
var alt fælande langt burte, og hadde det
kome litegrand skodd, kunde ho snart kome
reint burt for han.
Daa det leid um eit bil, vart vatnet klaa
rare og straumen lognare. Straks etter saag
han at havet braut mot nokre skjer eit
stykke austanfor. Dei kløyvde straumen i
tvo, var det likt til, og attanfor dei var det
eit slag bakevja som gjekk mot nordaust.
Han kom seg inn i denne evja, og daa
laga det seg til bergings etterkvart. Straumen
førde han eit godt stykke innetter mot øyi.
Sidan siglde han resten av vegen og kom seg
sistpaa godt og vel i land langt sud paa øyi
ein stad.
Det fyrste han gjorde, daa han kom upp
paa strandi, var at han la seg paa kne og
takka Gud for han var so vel berga. Det var
reint som eit under. Han tykte han var lik
som ein som var teken til naade paa rettar
staden, eller som var berga or henderne paa
mordarar.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
