Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - XIII.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
_342_
prietæren, at det, eg lærde av honom ifjor, det hev
eg . . . det . . . det kann eg i Aar ... og no er eg
. . . no er eg sjølvstendig!« Hr. Braut sveittad.
Ho heldt fram, liksom ho ikkje hadde høyrt dette
siste: »men, ser De, Far er so glad i Hanna; han
vil ikkje vera av med henne, er eg rædd; — men,
Herre Gud! den djerve hev Lukka med seg . . .« —
— Det var ein fager Dag i Slutten av Mai.
Alt hadde greidt seg paa beste Maaten; Proprietæren
hadde sjølv voret i Byen og skipat Saki. Han vilde
ikkje høyra eit Ord um, at Verson hans skulde gaa og
træla som Skulemeistar; — Pengarne hadde han laant;
men det gjorde naturlegvis det same. Og gamle
Stensrud hadde voret so hyggjeleg; og so hadde Daniel
fylgt med han upp til Pater, og Pater hadde like
eins voret so hyggjeleg og fornøgd.
Daniel Braut var paa Vegen til Danseskulen.
Som trulovad Mann maatte han kunna dansa, og no
hadde han Raad til aa kosta Lærdomen paa seg og.
Han drog seg maklegt nedetter Gata i den unge
Solglansen, og han grundad og tenkte og fann ut, at
han i Grunnen var væl faren.
Han var komen so langt, at han var trygg for seg.
Han hadde naatt Hamn etter mange Aars Sigling og
Kryssing. Og so var han kvitt den Politikken. —
Fyrr hadde han livt i eit Kav og ein Strid,
som han aldri kom til Endes med; der var ikkje
Fred i den Flokken, han daa fylgde; det heile var
eit usunnt, unaturlégt Stræv, som ingenstad bar av;
men no hadde han funnet Fred, og Freden var søt.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
